Μετά το Ράλλυ ΔΕΘ τα περαιθώρια στένεψαν γενικώς και ειδικώς και η συμμετοχή μας στους επόμενους ασφάλτινους αγώνες είχε ματαιωθεί, τουλάχιστον μέχρι να έρθει στο φαρμακείο μας ο Αλέξανδρος Γκαγκαλνάς, φίλος πραγματικός, και να μας μεταφέρει στα όμορφα Καλάβρυτα χωρίς καλά καλά να καταλάβουμε τι έγινε…
Και όρεξη να μην έχει κανείς μόλις στηθεί στην πρώτη ειδική για γράψιμο… αλλάζει διάθεση. Εξαιρετικές ειδικές, από τις ανδρικές του είδους και υποκειμενικά οι Πετσάκοι και η Φτέρη οι καλύτερες ειδικές στην Ελλάδα, είτε μαζί είτε χωριστά…
Ξέραμε ότι θα βρέχει, το περιμέναμε και η βροχή μας αρέσει τολμώ να πω… Κυριακή πρωί λοιπόν στο σέρβις πάρκ και όλοι προσπαθούμε να μαντέψουμε ποια λάστιχα είναι καλύτερα. Τα βρόχινα (για όσους είχαν) ή τα ενδιάμεσα με ελαφρύτερη χάραξη. Εμείς επιλέξαμε τη βρόχινη γόμα, την ασφαλή επιλογή με όποιο ρίσκο αυτό συνεπάγεται…
Πρώτη ειδική όχι με πολύ νερό περισσότερο νωπά σε σημεία και πάμε αναγνωριστικά χωρίς ρυθμό, έτσι να δούμε τι γίνεται. Στον τερματισμό ο Στέφανος με τον Σπύρο μας παίρνουν 1/χλμ και έχουμε κάνει Χ με τους «δικούς» μας της F2. Και ενώ αρχίζουμε να ξυπνάμε περιμένουμε εν τω μέσω καταιγίδας και ανέμου να …έρθει το ασθενοφόρο… κλεισμένοι στις πολεμίστρες μας για μισή ώρα τουλάχιστον…
Μάθαμε αργότερα ότι βγήκαν οι φίλοι μας ο Μάνος με τον Μιχάλη και η ειδική έγινε απλή οπότε κάναμε υπομονή στο ΣΕΧ των Πετσάκων.. 3,2,1 Go και πάμε λίγο πιο σβέλτα, με πολύ ομίχλη και βροχή σε μια ειδική που την περιμέναμε. Γράφουμε 6:05 και ρωτώντας το χρόνο του Στέφανου παίρνουμε μια ιδέα για τη συνέχεια. Γενικά χαμός στα τραπεζάκια, ρωτούσες χρόνους, σπανιώς σου απαντούσαν ενώ συχνά μας μάλωναν κιόλας 20 δευτερόλεπτα πριν την εκκίνηση της ειδικής. Είπαμε ζεστασιά μέσα και έξω από το αυτοκίνητο. Πάμε Φτέρη λοιπόν για πρώτη φορά στην ιστορία μας και στα πρώτα χιλιόμετρα τοίχος ομίχλης και υπομονή έως ότου δούμε τον κριτή να τρέχει να μας κουνήσει την κίτρινη σημαία… μέσα σε πέπλο ομίχλης! Στα δεξιά ο Σπυράκος ο Μπαρδάκης μας κάνει σήμα να κόψουμε. Στεναχωρεθήκαμε, αλλά η Φτέρη μόλις είχε αρχίσει. Κεφάλια κάτω λοιπόν και φτάνουμε στα πρώτα νερά μετά την αριστερή που κλείνει πολύ πριν τη μεγάλη ευθεία. «Αριστερή ελεύθερη, δες την» φωνάζει ο Σπύρος μου, «πρόσεχε τα νερά»! «Σπλας» και νερά στον κινητήρα και πάμε για ασταμάτητο ρετάρισμα πολλών χιλιομέτρων. Θα καθαρίσει, σκεφτόμουν μέσα μου και προσπαθούσα να μείνω συγκεντρωμένος να μη νευριάσω, να μείνω ψύχραιμος… εκεί που «καθαρίζει» ο κινητήρας και αναπτερώνεσαι ρετάρει ξανά. «Γμτ» πάλι λέω μέσα μου και σφίγγω τα δόντια οδηγώντας όσο πιο χρονομετρικά γίνεται να χάσω όσο το δυνατόν λιγότερα. Στον τερματισμό σταματάμε, σβήνουμε και δεν «ξαναπαίρνουμε μπροστά». Εν τω μεταξύ ο Βασίλης με τον συμπαθέστατο συνονόματο μου Βαγγέλη φτάνουν στο στόπ, τι έγινε ρωτάω, τίποτα, Χ , μου λέει ο Βαγγέλης κάτι δέκατα η διαφορά. Δεν προλαβαίνω να νιώσω ή να σκεφτώ γιατί καθώς μπαίνω στο αυτοκίνητο και πατώντας το start…ο κινητήρας αρνείται να πάρει μπροστά. «Να το σκάσουμε»… φωνάζει ο Σπυράκος αλλά δεν παίρνει ούτε με 1η,2η,3η και η κατηφόρα της απλής τελειώνει. Εμφανίζεται ο Δημήτρης Αμαξόπουλος, καλός αντίπαλος, συναθλητής από τα παλιά μας χρόνια επί εποχής 106, και σταματάει, ρωτάει μας βοηθάει σώμα και ψυχή..το αμάξι δεν «σκάει» με τίποτα και τα νεύρα μου δοκιμάζονται. Λίγο πριν σταματήσει η όποια φόρα, πατάω το start και ως δια μαγείας παίρνει μπροστά και δεν ρετάρει! Κάνω σήμα στον Δημήτρη – ΟΚ – και φεύγουμε με την ψυχή στο στόμα για Καλάβρυτα στο σέρβις πάρκ. Ρεταρίσματα παντού … «θα σε πάω σηκωτό πίσω, κάνε μου τη χάρη σκέφτομαι» ενώ αποφεύγω τις άπειρες πέτρες και λίμνες νερών για να μην πάνε άλλα νερά στον κινητήρα. Στο σέρβις πάρκ είμαστε μούσκεμα κυριολεκτικά από την κορφή έως τα νύχια. Βλέπουμε χρόνους πιο προσεχτικά και καταλαβαίνουμε ότι με καλή διαχείριση θα είμαστε πρώτοι στη ράμπα.
Δεν αλλάζουμε λάστιχα, από το 2007 περιμέναμε να τα χρησιμοποιήσουμε ξανά και πάμε για τα Καλάβρυτα 2, μετά τα μαγικά του μηχανικού μας Γιώργου Ταράτσαλου. Δεν θέλαμε να ρισκάρουμε, προσεχτικά λοιπόν και πάλι λίγο πιο σβέλτα εδώ ή εκεί και ο χρόνος δεν βγαίνει όπως θα θέλαμε, οπότε πάμε να ξυπνήσουμε λίγο στους Πετσάκους 2. Έλα όμως που δεν…Ο κριτής μας ανακοινώνει ότι θα γίνει απλή, το λόγο ΔΕΝ μας τον λέει και σκάω αλλά τι μπορούσαμε να πούμε. Κάνοντας την πια ως απλή διαδρομή, ο κινητήρας ξαναπαρουσιάζει ρεταρίσματα και πλέον προσπαθούμε να μην το σκεφτόμαστε…
Στην εκκίνηση της Φτέρης 2, η βροχή είχε μειωθεί αρκετά και η ομίχλη όλο και αυξανόταν, από τη μέση και μετά τα βρόχινα μας είχαν τελειώσει, και στον τερματισμό είχαμε «χάσει» την πρώτη μας νίκη στη γενική. Οι αγώνες διαμορφώνουν χαρακτήρα, κοιτάμε μπροστά και ψηλά και πάντα-πρώτα από όλα- δίνουμε το χέρι μας στο νικητή αλλά και στο νικημένο όποτε κερδίζουμε εμείς. Μας βγαίνει και δεν το κάνουμε επειδή πρέπει. Μακάρι να έκαναν το ίδιο και πολλοί συναθλητές μας.
Πολλά μπράβο στους Αμαξόπουλο, Κυριακόπουλο που έγραψαν χρόνους με κοντά, νευρικά αυτοκίνητα, στον Σταμάτη Παντιέρα με το Γιάρις της Α5 που εκτός από εξαιρετικός χαρακτήρας είναι και ιπτάμενος στεγνό-βρεγμένο. Ομοίως πολύ καλή οδήγηση και από τους Γάτσο, Θεοδωρόπουλο. Κλασσική αξία πλέον ο Κυριαζής με το Ν2 και πολλά μπράβο στον κύριο Γιοβά με το ιστορικό Audi…
Τι δεν θα ξεχάσουμε από τον αγώνα…; Το χαμόγελο και τη βοήθεια του Δημήτρη Αμαξόπουλου, τα ατελείωτα λάθη των κριτών που μας έδιναν ίδιο λεπτό εκκίνησης με τον Καμιτσάκη, μας μάλωναν 15 δευτερόλεπτα πριν το GO και μας έκαναν κατήχηση για το πότε πρέπει να δίνουμε το καρνέ. Επίσης δεν ξεχνάμε τον κριτή στο flying της «απλής» Πετσακοί 2 ο οποίος μας κατσάδιασε γιατί ήρθαμε σβέλτα από επάνω ενώ είναι απλή και μας σταμάτησε κιόλας να μας μαλώσει (και αυτός!!). Ούτε στο δημοτικό δεν ήμασταν έτσι!
Ακόμη δεν καταλάβαμε γιατί δεν ήρθε ποτέ το ασθενοφόρο στους Πετσάκους, η λέσχη δεν μας έδωσε ποτέ μια εξήγηση. Παρακαλούσαμε τους κριτές να μας δώσουν χρόνους των συναθλητών μας ζητώντας το από 2 έως 4 φορές με το στανιό που λένε…
Οι κύριοι Κούλης (πρόεδρος) και Κούλης (πλοηγός) πάντως προσπάθησαν πολύ.
Κλείνοντας να ευχαριστήσω θερμά το μηχανικό μας Γιώργο Ταράτσαλο (Renault Korenta) που με το βοηθό του Βασίλη και τη συνεργασία της Melo Engineering φροντίζουν ώστε από το περσινό Παλάδιο να έχουμε ένα ικανό για τη νίκη στην F2, αλλά και όχι μόνο, όπλο.
Βαγγέλης Ζάχος
(Δελτίο Τύπου Zachos Rally Team)
Και όρεξη να μην έχει κανείς μόλις στηθεί στην πρώτη ειδική για γράψιμο… αλλάζει διάθεση. Εξαιρετικές ειδικές, από τις ανδρικές του είδους και υποκειμενικά οι Πετσάκοι και η Φτέρη οι καλύτερες ειδικές στην Ελλάδα, είτε μαζί είτε χωριστά…
Ξέραμε ότι θα βρέχει, το περιμέναμε και η βροχή μας αρέσει τολμώ να πω… Κυριακή πρωί λοιπόν στο σέρβις πάρκ και όλοι προσπαθούμε να μαντέψουμε ποια λάστιχα είναι καλύτερα. Τα βρόχινα (για όσους είχαν) ή τα ενδιάμεσα με ελαφρύτερη χάραξη. Εμείς επιλέξαμε τη βρόχινη γόμα, την ασφαλή επιλογή με όποιο ρίσκο αυτό συνεπάγεται…
Πρώτη ειδική όχι με πολύ νερό περισσότερο νωπά σε σημεία και πάμε αναγνωριστικά χωρίς ρυθμό, έτσι να δούμε τι γίνεται. Στον τερματισμό ο Στέφανος με τον Σπύρο μας παίρνουν 1/χλμ και έχουμε κάνει Χ με τους «δικούς» μας της F2. Και ενώ αρχίζουμε να ξυπνάμε περιμένουμε εν τω μέσω καταιγίδας και ανέμου να …έρθει το ασθενοφόρο… κλεισμένοι στις πολεμίστρες μας για μισή ώρα τουλάχιστον…
Μάθαμε αργότερα ότι βγήκαν οι φίλοι μας ο Μάνος με τον Μιχάλη και η ειδική έγινε απλή οπότε κάναμε υπομονή στο ΣΕΧ των Πετσάκων.. 3,2,1 Go και πάμε λίγο πιο σβέλτα, με πολύ ομίχλη και βροχή σε μια ειδική που την περιμέναμε. Γράφουμε 6:05 και ρωτώντας το χρόνο του Στέφανου παίρνουμε μια ιδέα για τη συνέχεια. Γενικά χαμός στα τραπεζάκια, ρωτούσες χρόνους, σπανιώς σου απαντούσαν ενώ συχνά μας μάλωναν κιόλας 20 δευτερόλεπτα πριν την εκκίνηση της ειδικής. Είπαμε ζεστασιά μέσα και έξω από το αυτοκίνητο. Πάμε Φτέρη λοιπόν για πρώτη φορά στην ιστορία μας και στα πρώτα χιλιόμετρα τοίχος ομίχλης και υπομονή έως ότου δούμε τον κριτή να τρέχει να μας κουνήσει την κίτρινη σημαία… μέσα σε πέπλο ομίχλης! Στα δεξιά ο Σπυράκος ο Μπαρδάκης μας κάνει σήμα να κόψουμε. Στεναχωρεθήκαμε, αλλά η Φτέρη μόλις είχε αρχίσει. Κεφάλια κάτω λοιπόν και φτάνουμε στα πρώτα νερά μετά την αριστερή που κλείνει πολύ πριν τη μεγάλη ευθεία. «Αριστερή ελεύθερη, δες την» φωνάζει ο Σπύρος μου, «πρόσεχε τα νερά»! «Σπλας» και νερά στον κινητήρα και πάμε για ασταμάτητο ρετάρισμα πολλών χιλιομέτρων. Θα καθαρίσει, σκεφτόμουν μέσα μου και προσπαθούσα να μείνω συγκεντρωμένος να μη νευριάσω, να μείνω ψύχραιμος… εκεί που «καθαρίζει» ο κινητήρας και αναπτερώνεσαι ρετάρει ξανά. «Γμτ» πάλι λέω μέσα μου και σφίγγω τα δόντια οδηγώντας όσο πιο χρονομετρικά γίνεται να χάσω όσο το δυνατόν λιγότερα. Στον τερματισμό σταματάμε, σβήνουμε και δεν «ξαναπαίρνουμε μπροστά». Εν τω μεταξύ ο Βασίλης με τον συμπαθέστατο συνονόματο μου Βαγγέλη φτάνουν στο στόπ, τι έγινε ρωτάω, τίποτα, Χ , μου λέει ο Βαγγέλης κάτι δέκατα η διαφορά. Δεν προλαβαίνω να νιώσω ή να σκεφτώ γιατί καθώς μπαίνω στο αυτοκίνητο και πατώντας το start…ο κινητήρας αρνείται να πάρει μπροστά. «Να το σκάσουμε»… φωνάζει ο Σπυράκος αλλά δεν παίρνει ούτε με 1η,2η,3η και η κατηφόρα της απλής τελειώνει. Εμφανίζεται ο Δημήτρης Αμαξόπουλος, καλός αντίπαλος, συναθλητής από τα παλιά μας χρόνια επί εποχής 106, και σταματάει, ρωτάει μας βοηθάει σώμα και ψυχή..το αμάξι δεν «σκάει» με τίποτα και τα νεύρα μου δοκιμάζονται. Λίγο πριν σταματήσει η όποια φόρα, πατάω το start και ως δια μαγείας παίρνει μπροστά και δεν ρετάρει! Κάνω σήμα στον Δημήτρη – ΟΚ – και φεύγουμε με την ψυχή στο στόμα για Καλάβρυτα στο σέρβις πάρκ. Ρεταρίσματα παντού … «θα σε πάω σηκωτό πίσω, κάνε μου τη χάρη σκέφτομαι» ενώ αποφεύγω τις άπειρες πέτρες και λίμνες νερών για να μην πάνε άλλα νερά στον κινητήρα. Στο σέρβις πάρκ είμαστε μούσκεμα κυριολεκτικά από την κορφή έως τα νύχια. Βλέπουμε χρόνους πιο προσεχτικά και καταλαβαίνουμε ότι με καλή διαχείριση θα είμαστε πρώτοι στη ράμπα.
Δεν αλλάζουμε λάστιχα, από το 2007 περιμέναμε να τα χρησιμοποιήσουμε ξανά και πάμε για τα Καλάβρυτα 2, μετά τα μαγικά του μηχανικού μας Γιώργου Ταράτσαλου. Δεν θέλαμε να ρισκάρουμε, προσεχτικά λοιπόν και πάλι λίγο πιο σβέλτα εδώ ή εκεί και ο χρόνος δεν βγαίνει όπως θα θέλαμε, οπότε πάμε να ξυπνήσουμε λίγο στους Πετσάκους 2. Έλα όμως που δεν…Ο κριτής μας ανακοινώνει ότι θα γίνει απλή, το λόγο ΔΕΝ μας τον λέει και σκάω αλλά τι μπορούσαμε να πούμε. Κάνοντας την πια ως απλή διαδρομή, ο κινητήρας ξαναπαρουσιάζει ρεταρίσματα και πλέον προσπαθούμε να μην το σκεφτόμαστε…
Στην εκκίνηση της Φτέρης 2, η βροχή είχε μειωθεί αρκετά και η ομίχλη όλο και αυξανόταν, από τη μέση και μετά τα βρόχινα μας είχαν τελειώσει, και στον τερματισμό είχαμε «χάσει» την πρώτη μας νίκη στη γενική. Οι αγώνες διαμορφώνουν χαρακτήρα, κοιτάμε μπροστά και ψηλά και πάντα-πρώτα από όλα- δίνουμε το χέρι μας στο νικητή αλλά και στο νικημένο όποτε κερδίζουμε εμείς. Μας βγαίνει και δεν το κάνουμε επειδή πρέπει. Μακάρι να έκαναν το ίδιο και πολλοί συναθλητές μας.
Πολλά μπράβο στους Αμαξόπουλο, Κυριακόπουλο που έγραψαν χρόνους με κοντά, νευρικά αυτοκίνητα, στον Σταμάτη Παντιέρα με το Γιάρις της Α5 που εκτός από εξαιρετικός χαρακτήρας είναι και ιπτάμενος στεγνό-βρεγμένο. Ομοίως πολύ καλή οδήγηση και από τους Γάτσο, Θεοδωρόπουλο. Κλασσική αξία πλέον ο Κυριαζής με το Ν2 και πολλά μπράβο στον κύριο Γιοβά με το ιστορικό Audi…
Τι δεν θα ξεχάσουμε από τον αγώνα…; Το χαμόγελο και τη βοήθεια του Δημήτρη Αμαξόπουλου, τα ατελείωτα λάθη των κριτών που μας έδιναν ίδιο λεπτό εκκίνησης με τον Καμιτσάκη, μας μάλωναν 15 δευτερόλεπτα πριν το GO και μας έκαναν κατήχηση για το πότε πρέπει να δίνουμε το καρνέ. Επίσης δεν ξεχνάμε τον κριτή στο flying της «απλής» Πετσακοί 2 ο οποίος μας κατσάδιασε γιατί ήρθαμε σβέλτα από επάνω ενώ είναι απλή και μας σταμάτησε κιόλας να μας μαλώσει (και αυτός!!). Ούτε στο δημοτικό δεν ήμασταν έτσι!
Ακόμη δεν καταλάβαμε γιατί δεν ήρθε ποτέ το ασθενοφόρο στους Πετσάκους, η λέσχη δεν μας έδωσε ποτέ μια εξήγηση. Παρακαλούσαμε τους κριτές να μας δώσουν χρόνους των συναθλητών μας ζητώντας το από 2 έως 4 φορές με το στανιό που λένε…
Οι κύριοι Κούλης (πρόεδρος) και Κούλης (πλοηγός) πάντως προσπάθησαν πολύ.
Κλείνοντας να ευχαριστήσω θερμά το μηχανικό μας Γιώργο Ταράτσαλο (Renault Korenta) που με το βοηθό του Βασίλη και τη συνεργασία της Melo Engineering φροντίζουν ώστε από το περσινό Παλάδιο να έχουμε ένα ικανό για τη νίκη στην F2, αλλά και όχι μόνο, όπλο.
Βαγγέλης Ζάχος
(Δελτίο Τύπου Zachos Rally Team)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου